serhanergin

Henry Miller'ın 'Yazma Üzerine Düşünceler'inden bazı alıntılar: ...Bir zamanlar takdir ettiğim ve tapındığım yazarların tarz ve tekniklerini harıl harıl incelemeye başladım: Nietzche’yi, Dostoyevski’yi, Hamsun’u, hatta Thomas Mann’ı bile ki onu bugün becerikli bir fabrikatör, bir taş ustası, yaratıcı bir dallama ya da bir koşum atı olarak gördüğümden bir kenara bırakıyorum. Nasıl yazabileceğime dair içimi kemiren sırrı bulma ümidiyle her türlü tarzı taklit ettim. Sonunda bir çıkmaza girdim, pek az insanın bilebileceği bir çaresizlik ve umutsuzlukla karşılaştım, çünkü yazar benliğim ile birey benliğim arasında herhangi bir ayrım yoktu: Yazar olarak başarısız olmak, birey olarak da başarısız olmak anlamına geliyordu. Ve ben başarısız oldum. Bir hiç olduğumu, - hatta hiçten daha az – eksi bir değer olduğumu fark ettim. Tam da bu noktada, deyim yerindeyse ölü Sargasso Denizi’nin tam ortasında, gerçek anlamda yazmaya başladım. Sıfırdan başladım, her şeyi geride bıraktım, ...

Yaprakların renkleri harikulade. Sarı, turuncu, yeşil, kırmızı aynı yaprak içerisinde değişiyor. Dehşetli bir yaprak sağanağı var her yerde. Yollar, bahçeler sarı yapraklarla kaplandı. Ağaçlarda sonbaharın bütün renkleri…      Bu renkler, bu savrulan yapraklar, yazın bir anışı, onun vedası. Yaz dünyayı baştan aşağı, toprak dibinden gökyüzüne kadar hâkimiyetine alıp canlandırdı, renklendirdi, ısıttı. Bizlere, insanlara hareket, canlılık, sevinç verdi. Şimdi gitti. Gidiyor diyemiyorum, gitti çoktan. Ama işte o kökten etkisi ancak siliniyor. Parça parça, kuruya kuruya, sola sola, soğuya soğuya kış ele geçiriyor sokakları. Sonra kar gelecek, kış o soğuk, beyaz, solgun ve zorlu karakterini ortaya koyacak. Yazı özletecek bize. Kışı sevmiyor değiliz, yok, onu da severiz elbet ama yaz yaşamak demektir, kış ise düşünmek.       Kışları daha çok düşünür, daha az yaşarız. ‘İç’e dönüktür kış, içeriye bakarız, içimize döneriz. Yaz ise dışarı çağırır, sokağa ve hayat...