serhanergin

Vüs’at O. Bener’in Sarhoşlar öyküsünde bir tasvir:  Emile Zola “ Sigarasından her nefes çekişinde tel gözlüğü parıldıyor. Karışık bir herif bu. Alaycılığından çekinirim, yıkıcıdır. Kule alınlı tiplerden. Zola hayranı. Bir farkla, ‘hakikat’ uğruna öyle sonuna dek döğüşeceğini pek sanmam... ” Bu son cümleyi okudum ya, öykünün geri kalanı zihnime ulaşamadan gözlerimden geçti gitti. Zihnimde Zola...  Zola’nın, Yüzbaşı Dreyfus davasındaki duruşunu, çabasını öğrendiğimde nasıl sarsıldığımı, nasıl hayranlık duyduğumu hatırladım. “Hakikat uğruna sonuna dek dövüşen” biri... Kısaca anlatacak olursam, Yahudi kökenli Fransız subayı Yüzbaşı Dreyfus, Almanlara bilgi sızdıran bir ajan olmakla suçlanır ve hapse atılır. Oysa asıl casus başkasıdır ve o da ortaya çıkar. Ancak siyasi kaygılar dolayısıyla, esas casus Easterhazy aklanır ve Dreyfus’un mahkumiyeti sürdürülür. İşte bunun üzerine Emile Zola bir kampanya başlatır. Gazetelerde Dreyfus’un suçsuzluğunu, onun Yahudi as...

28 Temmuz, Cuma İkindi vaktinin sonları, akşam çöktü çökecek. Korfu adasının kuzey köylerinden birinde, rengi git gide koyulaşan denize bakıyorum. Motorlu bir sandal, pat patlarını yeşil yamaçlara vurarak açılıyor. Daha ileride, Arnavutluk kıyılarına doğru puslanan Adriyatik'in üzerinde koca koca şilepler... Köyde (ve koyda) kimseler yok. Bir terk edilmişlik sükuneti. "Buraya yine gelir miyiz?" diyor G. "Sanmam." Neden gelelim ki? Dağı, taşı, yamaçları ve kıyıları örten ormanlar için mi? Hiç hırçınlaşmayan, mavi (yeşil değil) deniz için mi? Ne için geleceğiz bir daha buraya? Evet, güzel bir yer, kabul. Böyle yeşilden ve maviden dem vurunca, güzel, ona laf yok. Ama işte... Bir terk edilmişlik hissi yok mu burada? Sakinlik ve sessizlik değil bu; tenhalık, geride bırakılmışlık. Dünyadan, insanlardan kopmuş da, uzun yıllardır kendi kendine denizin ortasında var olmaya çalışan biri gibi ada. Belki Lawrence Durrell adayı terk ettiğinde doğmuştur bu tenh...